Το εκπαιδευτικό σύστημα παγκοσμίως αλλάζει με την πάροδο του χρόνου και ειδικά τα τελευταία χρόνια το μέλλον της εκπαίδευσης έχει απασχολήσει πολλούς επιστήμονες, εκπαιδευτικούς και γονείς.
Τα κύρια ερωτήματα που τους έχουν απασχολήσει είναι κατά πόσο το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα είναι λειτουργικό, ποιος θα είναι ο ρόλος των σχολείων και των εκπαιδευτικών και προς ποια κατεύθυνση θα στραφεί το εκπαιδευτικό σύστημα στο μέλλον.
Για να προβλέψουμε ποια θα είναι η μορφή της εκπαίδευσης μετά από 100 χρόνια, θα πρέπει πρώτα να λάβουμε υπόψη μας πως η εκπαίδευση έχει ήδη αλλάξει στα τελευταία 100 χρόνια. Ψυχολόγοι και μαθησιακοί σύμβουλοι έχουν γίνει μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, η εκπαίδευση έχει αρχίσει να γίνεται μαθητοκεντρική αντί για δασκαλοκεντρική και οι γυναίκες έχουν πλέον τις ίδιες ευκαιρίες εκπαίδευσης με τους άντρες.
Με την αύξηση της χρήσης της τεχνολογίας και τις αλλαγές στην κοινωνία και την αγορά εργασίας, η μορφή της εκπαίδευσης δύναται να αλλάξει ριζικά στα επόμενα 100 χρόνια. Η εκπαίδευση δεν θα μοιάζει με κάθετη παραγωγική μονάδα όπου υπάρχουν κοινά μαθήματα, κοινά βιβλία και ίδιο πρόγραμμα σπουδών για όλους τους μαθητές, ανεξάρτητα από τις προσωπικές τους ανάγκες και τα ενδιαφέροντα. Θα βασίζεται στη διαφορετικότητα των μαθητών και θα γίνει εργαλείο ανάπτυξης της δημιουργικότητας, της επικοινωνίας, της κριτικής σκέψης και της συνεργασίας.
Επιπλέον, με την βοήθεια νέων τεχνολογιών, η εκπαίδευση δεν θα γίνεται αποκλειστικά μέσω των βιβλίων και των εγκυκλοπαιδιών, αλλά και μέσω διαδραστικών εμπειριών. Οι μαθητές θα μπορούν να βλέπουν, να μελετάνε από κοντά και να αγγίζουν τα αντικείμενα διδασκαλίας και να μάθουν πώς είναι να εργάζονται ως επιστήμονες, δικηγόροι ή επιχειρηματίες μέσω προσομοιωμένης πειραματικής μάθησης.
Σε 100 χρόνια η εκπαίδευση θα είναι βασισμένη σε μια εποχή που οι γνώσεις θα είναι διαθέσιμες παντού με μεγάλη ευκολία, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Ως εκ τούτου, η εκπαίδευση δεν θα έχει να κάνει με τη μετάδοση πληροφοριών στους μαθητές, αλλά στην πραγματικότητα με την παρότρυνση τους να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις τους. Εφόσον οι μαθητές θα μπορούν να μάθουν σχεδόν οτιδήποτε, οπουδήποτε, σε διαφοροποιημένες για τον καθένα διαδρομές, με γνώμονα τα δικά τους ενδιαφέροντα, οι εκπαιδευτικοί θα γίνουν μέντορες, συναισθηματικοί οδηγοί, εκπαιδευτές χαρακτήρων και συνεργάτες στο μαθησιακό τους ταξίδι. Τα σχολεία από την άλλη, θα γίνουν ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο οι μαθητές θα μπορούν να λάβουν υποστήριξη και από όπου θα μπορούν να αντλήσουν έμπνευση.
Τέλος, σε 100 χρόνια η νέα μορφή της εκπαίδευσης, θα δίνει έμφαση στην ελευθερία, στην παροχή επαγγελματικής καθοδήγησης και στην ενθάρρυνση των κοινωνικών και τεχνικών δεξιοτήτων του κάθε μαθητή ξεχωριστά. Οι προβλεπόμενες αυτές εξελίξεις θα αλλάξουν ριζικά την μορφή της εκπαίδευσης από το καταπιεστικό σημερινό μοντέλο σε ένα ευχάριστο και δημιουργικό μοντέλο εκπαίδευσης.